Από τις πάλαι αρχαίες κοινωνίες, η κατοχή, χρήση και κατάχρηση του χρήματος αποτελεί βασικό συστατικό στην ανθρώπινη βιωτή.
Γράφει ο Αλέξης Νταμοτσίδης από το pollsandpolitics.gr
Από τη στιγμή που η χρήση χρήματος έγινε το κύριο μέσο συναλλαγής, και η πάλη του ανθρώπου για απόκτηση και αύξηση, χρήματος-περιουσίας απασχόλησε πολλούς φιλόσοφους, σύγχρονους κοινωνιολόγους, πολιτικούς, αλλά και θρησκευτικούς άρχοντες.
Από τη στιγμή που εισέρχεται ο άνθρωπος στα γρανάζια και τις αλυσίδες των δανειστών, καταλήγει να γίνεται «δούλος» όχι μόνο αυτών, δηλαδή των δανειστών, αλλά και ευρύτερα των ιεραρχικά ανωτέρων τους.
Η ιστορική πορεία για τη σχέση δανειολήπτη και δανειστή στην Ελλάδα ξεκίνα με ουσιαστικές ρυθμίσεις του Σόλωνα, την επονομαζόμενη σεισάχθεια (σείω το άχθος), όπου κατάργησε τα χρέη, ελευθέρωσε αυτούς που είχαν γίνει δούλοι λόγω χρεών και απαγόρευσε τον δανεισμό με εγγύηση την προσωπική ελευθερία του δανειζόμενου (Οι δανειολήπτες ή τα παιδιά τους) για τα χρέη τους. Ενώ, μάλιστα, ο όρος των υπερχρεωμένων πολιτών υπήρχε από τα χρόνια του Πλούταρχου, όπου Ρωμαίοι μετά σάκων και διάφορων συμφωνητικών προσέφεραν δάνεια σε ελληνικές πόλεις και ανθρώπους. Βασική προτροπή του Πλούταρχου, προς τον κόσμο, ήταν να απομακρύνεται από τους δανειστές, οι οποίοι είναι εχθροί και τύραννοι τους, ώστε να σώσουν την αξιοπρέπειά τους και εν συνόλω την ελευθερία τους. Διότι ο δανειστής γίνεται ο ελεγκτής της δραστηριότητάς του, οικονομικά και περιουσιακά, ενώ καταβάλει κάθε τρόπο ώστε να λάβει τα χρωστούμενα και εξωθηθεί τους ανθρώπους στην πλήρη φτώχεια και η πολιτεία τυλίγεται από τους βλαστούς του δανεισμού μέχρι που εξασθενεί και σβήνει. Φαίνεται πως από το 92 μ.Χ. μέχρι και σήμερα, στον 21ο αιώνα, δεν έχουν αλλάξει πολλά στη σχέση αυτή.
Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει το μερίδιο ευθύνης που έχουν οι πολίτες διαχρονικά, από τον δανεισμό του κράτους μέχρι τα προσωπικά δάνεια του καθένα. Διότι εν μέσω αφροσύνης για τρυφηλή ζωή, μπήκαν στον φαύλο κύκλο του δανεισμού. Πολλοί, ίσως, έχουν μνήμες των προηγούμενων ετών, όπου πολιτικοί ηγέτες προωθούσαν τον δανεισμό, για αγορά κάποιου οικήματος, για άνοιγμα κάποιας επιχείρησης ή ακόμη να πάει κάποιος ένα «τριήμερο» κάπου μακριά, ενώ τα ευρωπαϊκά κονκλάβια έταζαν φορολογικές ελαφρύνσεις στους δανειολήπτες. Μάλιστα, πολλοί εν μέσω αναλφαβητισμού και χωρίς τις βλέψεις του μέλλοντος και της προσωπικής δραστηριότητας, φόρεσαν το σαμάρι αυτό, που αν το φορτωθεί κάνεις όχι μόνο ο ίδιος αλλά και η οικογένειά του δέχεται με δυσχέρεια πολλούς αναβάτες αλλεπάλληλα. Έτσι και τα κράτη που δανείζονται ζουν την ευτέλεια σε πολλαπλά επίπεδα.
Ο άνθρωπος σήμερα έχει καταδικαστεί στην αμουσία και την απαιδευσία, τελικά τι είναι αυτό που προέχει, να χαθεί ο άνθρωπος εν όλω για να τα κατακτήσει ή προτιμότερο να χάσει αυτά και να κρατήσει στο μέγιστο την αξιοπρέπειά του;
Ο σοφός λαός έλεγε «Κατά το πάπλωμα σου άπλωνε τα πόδια σου» καθώς ήταν καλά συνειδητοποιημένος για την κατάσταση που βρίσκεται καθείς, πάρα τα χαμηλά επίπεδα ουσιαστικής εκπαίδευσης, αλλά είχαν μόρφωση, ενώ σήμερα παρά τα μεγάλα ποσοστά εκπαίδευσης και ακαδημαϊκών τίτλων, η κοινωνία κείται μέσα στο πνεύμα της ασοφίας και αυτό φαίνεται από τις πράξεις του καθένα.
Τα καταναλωτικά πρότυπα του 21ου αιώνα οδηγούν, πλέον, πολλούς στον δανεισμό τουλάχιστον ενός δανείου ή και περισσότερων, αλλά ως δανεισμό μπορούμε να θεωρήσουμε και τις διάφορες αγορές σε δόσεις οι οποίες δεσμεύουν τον άνθρωπο μέχρι την αποπληρωμή. Με πολλή σωφροσύνη πρέπει κανείς να αναλογιστεί πριν πράξει τον δανεισμό, την ωφέλεια, τη ζημία, τη δυνατότητα αποπληρωμής, τους τόκους κ.τ.λ., και τα κατάλοιπα που θα αφήσει στον ψυχικό του κόσμο. Αφού μέχρι το τέλος της αποπληρωμής, η μακρά αυτή διαδικασία της εξόφλησης είναι τουλάχιστον σκληρή και επίπονη, ενώ σε περιπτώσεις αδυναμίας αποπληρωμής η θηλιά στο λαιμό του δανειολήπτη γίνεται όλο και πιο αποπνικτική. Σήμερα βλέπουμε ανθρώπους να «παίζουν» κυνηγητό με τα Funds, τα επιτελεία των τραπεζών και, τέλος, την Εφορεία.
Πολύ όμορφα ο Thomas Fuller, Άγγλος γιατρός και γνωμικογράφος, είχε αναφέρει πως «Τα χρέη είναι η χειρότερη φτώχεια.», διότι είναι πολύ εύκολο να βρεθεί ο άνθρωπος σε καταστάσεις πενίας από την παράσυρση του αλλεπάλληλου δανεισμού με το σκεπτικό μιας επικείμενης ξεχρέωσης, κάτι που δύναται να οδηγήσει τις περισσότερες φορές στην οικονομικοκοινωνική καταστροφή του ανθρώπου. Καθώς οι δανειστές είναι εκεί να επηρεάζουν τη ζωή, τον νόμο, τα οικονομικά τεκταινόμενα. Τέλος, γίνεται κατανοητό πως χάνεται το ευ ζην του ανθρώπου και συνολικά της πολιτείας στο όνομα του δανεισμού, έτσι υποφερτά πλανάται ο κόσμος του δανεισμού μέχρι να κλείσει ένας κύκλος ζωής.
ΠΗΓΗ: pollsandpolitics.gr