«Ξυπνάω 6:30 το πρωί, περιμένω στην πλατεία το λεωφορείο, σταματάμε στα υπόλοιπα χωριά και φθάνω στο σχολείο γύρω στις 8:00»
Έναν απίστευτο Γολγοθά βιώνει καθημερινά ένας 14χρονος μαθητής από χωριό του Ζαγορίου για να μπορέσει να πάει στο σχολείο. Κάθε πρωί χρειάζεται να κάνει ολόκληρο ταξίδι για να βρεθεί στο γυμνάσιο Χρυσοβίτσας, 56 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του.
«Ξυπνάω 6:30 το πρωί, περιμένω στην πλατεία το λεωφορείο, σταματάμε στα υπόλοιπα χωριά και φθάνω στο σχολείο γύρω στις 8:00» επεσήμανε στην εκπομπή του Mega «Κοινωνία Ώρα MEGA» το πρωί της Δευτέρας 15/1. Όπως τόνισε ο 14χρονος ζει στο χωριό Φλαμπουράρι του ανατολικού Ζαγορίου που έχει 22 κατοίκους και το γυμνάσιο βρίσκεται στη Χρυσοβίτσα.
Η διαδρομή είναι δύσκολη, με κακοτεχνίες στο οδικό δίκτυο και απότομες στροφές που γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνη όταν έχει άσχημες καιρικές συνθήκες.
«Όταν έχει κακό καιρό είναι κάπως φοβιστικά, έχει πάγο και κάποιες φορές κουνιέται το λεωφορείο στις στροφές επειδή γλιστράει. Υπάρχουν φορές που δεν έχει έρθει καθόλου λόγω του χιονιά» επεσήμανε το παιδί.
Πέντε στάσεις κάνει το λεωφορείο της περιφέρειας για να παραλάβει συνολικά 7 παιδιά για το σχολείο της Χρυσοβίτσας από χωριά της περιοχής με το πιο απομακρυσμένο να είναι το Φλαμπουράρι.
«Θέλω να γίνω δάσκαλος»
Ο 14χρονος Αλέξανδρος Βλαχιώτης, μαθητής της τρίτης γυμνασίου είναι το μικρότερο από τα τρία παιδιά της οικογένειας, τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια του, 25 και 22 ετών, ήταν πιο τυχερά καθώς πρόλαβαν να πάνε σε πιο κοντινά σχολεία που σταμάτησαν εδώ και χρόνια να λειτουργούν.
«Θα μπορούσαν να προσπαθούσαν να ανοίξουν το γυμνάσιο – λύκειο στις Μηλιωτάδες, θα βοηθούσε πολλά παιδιά και τον Αλέξανδρο και τους γονείς που θα ήθελαν να γυρίσουν να κάνουν μια δουλειά στο χωριό» αναφέρει η μητέρα του.
Ο πατέρας δασεργάτης, η μητέρα εργαζόμενη σε ξενώνα, είχαν πάντα μέχρι και σήμερα τη συμπαράσταση των δασκάλων των παιδιών τους. Ο Αλέξανδρος θέλει να γίνει και ο ίδιος δάσκαλος σε απομακρυσμένο χωριό.
«Θέλω να γίνω δάσκαλος, έχουν βοηθήσει και οι νονοί μου σε αυτό. Θα έχω αντοχές πιστεύω θέληση, θα συνεχίζω για τα πάντα γιατί θα σκέφτομαι αφού συνέχιζα τότε, μπορώ να συνεχίσω και τώρα» σημειώνει το αγόρι.
Η οικογένεια του Αλέξανδρου είναι η φωνή των ανθρώπων που δίνουν ζωή σε απομακρυσμένα χωριά που θα είχαν ερημώσει χωρίς αυτούς.
πηγή: newsbeast